Het is aan het begin van de video nog maar net schemerig wanneer Ad Nuis de kijker begroet. De kou prikt door de microfoon heen, zegt hij, een decor dat meteen de toon zet: kil, grimmig en onverbloemd. Terwijl de lucht donkerder wordt, ontvouwt Nuis een verhaal dat laveert tussen geopolitieke kritiek, binnenlandse frustratie en scherpe satire op de staat van de westerse democratie. Alles in de bijna tien minuten durende clip staat in het teken van één missie: het blootleggen van hypocrisie, manipulatie en volgens hem falend leiderschap.
Een column die 25.000 mensen wist te bereiken.
Terugkijkend op zijn eerdere column, vertelt Nuis dat zijn stuk over Rob Jette bijna 25.000 views trok, alsof het stadion van FC Utrecht tot de laatste stoel gevuld zat. Een onverwachte prestatie, benadrukt hij, zeker “ondanks shadowbanning”. Dat succes sterkt hem. Het motiveert hem om door te gaan met “het duiden van deze tijd”, al geeft hij ruiterlijk toe dat het de ene keer beter lukt dan de andere.
Vanaf dat moment schakelt hij door naar het onderwerp dat de rest van zijn betoog zal domineren: westerse politieke misleiding zoals hij die ziet.
Van Prokrovsk tot Kiev: telkens ‘geen strategische waarde’.
De val van Prokrovsk in Russische handen vormt de eerste geopolitieke observatie van de avond. Volgens Nuis spreekt het NOS-commentaar steevast over steden “van geen enkele strategische waarde”, of het nu gaat om Marioepol, Bachmoet of Avdiivka. Hij vergelijkt deze herhaling met Bagdad Bob, de Iraakse minister van informatie die in 2003 onder ontploffende bommen nog vrolijk ontkende dat Amerikaanse troepen oprukten. Het beeld dat Nuis schetst: een westerse informatievoorziening die volgens hem de realiteit verdoezelt.
Von der Leyen, censuur en het zwaard van Damocles.
Daarna richt Nuis zijn pijlen op de Europese Unie, en in het bijzonder op Ursula von der Leyen. Hij verwijt haar dat zij desinformatie wil bestrijden terwijl ze volgens hem zelf duistere deals geheimhoudt. “Types als Ursula zijn gezien,” stelt hij. Voor de rechtbank komen zullen ze volgens hem nog niet, maar dat moment komt ooit, als een “zwaard van Damocles” dat boven hun hoofd blijft zweven. Het is emblematisch voor zijn stijl: fel, persoonlijk en onversneden.
Nonsens, noodpakketten en een nieuwe pandemie.
Wat Nuis betreft worden burgers bedolven onder wat hij “nonsens” noemt: van noodpakketten tot waarschuwingen voor stroomuitval, van wolven in het bos tot de herinvoering van dienstplicht. Het is volgens hem pure bangmakerij.
Wanneer hij ingaat op Marion Koopmans, die waarschuwt voor een mogelijke nieuwe pandemie door vogelgriep, reageert hij sarcastisch en scherp. De mutatie die het virus tot een bedreiging voor mensen zou kunnen maken, noemt hij in zijn stijl “de koeriep”, een variante satirische verbastering. Het doel: relativering door overdrijving.
De ‘bereidheid om te sneuvelen’ en het denkbeeldige leger.
Een artikel in het AD, dat hij “het clubblaadje van de NCTV” noemt, meldt dat de helft van de Nederlanders bereid zou zijn te vechten voor het land. Nuis stelt die bereidheid ter discussie en vraagt zich af hoe mensen kunnen sneuvelen in een leger “dat eigenlijk nog niet bestaat”. Het is volgens hem propaganda vergelijkbaar met die tijdens de coronatijd: groepsdruk verpakt in patriottische termen.
Dat jongeren volgens hem “woke watjes” zijn die niet fit genoeg zouden zijn om te dienen, zegt hij met zichtbare ironie. Het klinkt tegelijk als kritiek én als geruststelling: volgens hem hoeft niemand bang te zijn dat deze generatie massaal in uniform gehesen zal worden.
Van Trump tot Jolani: een onverwachte wending in Syrië.
Dan komt de draai naar het Midden-Oosten. Nuis vertelt over een foto van Donald Trump met Mohammed al-Jolani, de voormalige leider van aan Al-Qaida gelieerde groepen. De scène is bijna filmisch: een nette stropdas, een verzorgd pak, een handshake, en achter die façade een geschiedenis die men volgens Nuis in Washington maar al te graag wenst te vergeten.
Dat Jolani in 2025 president van Syrië wordt en het Witte Huis bezoekt, is voor Nuis tekenend voor wat hij als hypocrisie van de VS ziet. “Make Al-Qaida Great Again,” zegt hij. Het is een van de felste passages uit zijn column.
Ook het beeld van Amerikaanse generaals die basketbal spelen met een man op wie ze tot voor kort jacht maakten, onderstreept volgens hem dat geopolitiek geen ideologie maar theater is.
Uiteindelijk komt Nuis uit bij Oekraïne, en bij Zelenski
Nuis verwijst vervolgens naar berichten dat rond Zelenski’s entourage 100 miljoen euro zou zijn verdwenen. Hij benadrukt dat de westerse steun aan Oekraïne al in de honderden miljarden loopt, en dat deze affaire volgens hem het beeld bevestigt van een corrupte politieke elite. De “gouden wc-pot” fungeert als symbool in zijn verhaal: een visueel beeld dat hij herhaaldelijk gebruikt om zijn punt kracht bij te zetten.
Dat Europese leiders volgens hem miljarden blijven sturen terwijl burgers in koude huizen zitten, noemt hij onbegrijpelijk.
De Nederlandse noodpakketten en de vraag: waarom zou de stroom uitvallen?
Wanneer Nuis contant geld pint, verschijnt op het scherm de vraag of hij “goed voorbereid” is op stroomuitval. Daarmee komt hij terug op het thema bangmakerij. Waarom zou er geen water meer zijn? Geen internet? Geen benzine? Energiebedrijven maken winst, zegt hij; geld gaat naar wapens; en toch zouden mensen moeten vrezen voor basale infrastructuur. Voor Nuis is het symptomatisch voor een overheid die volgens hem test hoe gehoorzaam de bevolking is. Zijn conclusie: “Niet meedoen.”
Een land dat uitvalt in de duisternis.
Aan het einde van de clip is het bijna donker. De camera vangt nog net zijn gezicht. Die duisternis fungeert als metafoor: voor het land, voor Europa, voor het Westen. En precies op dat moment sluit Nuis af. Een plots einde, bijna een verdwijntruc. “Poef.”
Alsof het land, of de waarheid, zomaar kan verdwijnen.
Slotzinnen: de echo van een donkere avond.
Wat blijft hangen na deze column, is niet alleen de inhoud maar vooral het ritme, het vuur en de combinatie van ironie en woede waarmee Nuis spreekt. Zijn woorden zijn soms rauw, soms satirisch, soms bitter en vaak provocerend. Maar boven alles zijn ze een uitnodiging om niet klakkeloos te geloven wat wordt verteld, wie het ook zegt.
Daar, in de kou van een bijna duistere avond, richt hij zich tot zijn publiek met één centrale boodschap: blijf kijken, blijf denken, blijf lachen—en laat je niet in slaap sussen door wie beweert dat alles onder controle is.
En terwijl de camera langzaam wegvalt in de nacht, blijft die boodschap nagloeien als het laatste licht dat weigert te doven.■
