Wanneer de wereld lijkt te kantelen, wanneer het nieuws bol staat van crises, resets en revoluties, voelt het alsof alles uit de hand loopt. Maar wat als dat niet zo is? Wat als de onrust waarin we leven al lang geleden is uitgetekend, in besloten vergaderzalen ver weg van het publieke oog? Dit is geen geheimzinnig gerucht, maar een verhaal dat in alle openheid te vinden is: een kroniek van macht, ambitie en een visie op de toekomst van de mensheid die slechts weinigen durfden te bevragen.
De zaden van controle: Rockefellers groot ontwerp.
We schrijven 1956. Terwijl de wereld zich herstelde van de oorlog en geloofde in een nieuwe tijd van voorspoed, kwam een kleine groep invloedrijke mannen samen onder de vlag van het Rockefeller Brothers Fund. Hun doel? Niet minder dan een “nieuwe wereldorde”: een systeem dat economie, politiek en zelfs de spirituele waarden van de samenleving opnieuw zou vormgeven. Aan het hoofd stond Nelson Rockefeller, hongerig naar macht én presidentschap. Zijn vertrouweling: een jonge Harvard-academicus genaamd Henry Kissinger.
Wat daar besproken werd, was geen academische oefening. Het was een plan voor mondiale sturing, met wetenschap en technologie als sleutels om grenzen te openen en nationale soevereiniteit stap voor stap af te bouwen. Onderwerpen als klimaatverandering en wereldgezondheid, nog nauwelijks in beeld in de jaren vijftig, werden al gezien als instrumenten voor internationale samenwerking. De redenering was eenvoudig: wereld problemen vragen om wereld oplossingen. En wie kon die beter aanreiken dan de ontwerpers van deze nieuwe orde zelf?
Van Harvard naar Davos.
Kissingers seminar aan Harvard werd een broedplaats voor toekomstige leiders, gefinancierd door de Ford- en Rockefeller Foundations, en, zoals later zou blijken, met steun van de CIA. Een van zijn studenten was de jonge Duitse econoom Klaus Schwab. Zijn opdracht: een platform creëren dat bedrijfsleven en politiek dichter bij elkaar zou brengen. In 1971 richtte Schwab het European Management Forum op, de voorloper van het huidige World Economic Forum (WEF).
Vanaf dag één was het Forum meer dan een netwerkbijeenkomst. Het werd een denktank waar ideeën ontstonden die wereldwijde politiek zouden beïnvloeden: duurzame ontwikkeling, stakeholderkapitalisme en technocratisch bestuur. Ideeën die onschuldig klinken, maar werden gevoed door invloedrijke figuren als Maurice Strong en Barbara Ward, beiden nauw verbonden met Rockefeller-kringen. Toen de Club van Rome in 1972 Limits to Growth* publiceerde, met haar waarschuwing voor grondstoffen schaarste en pleidooi voor mondiale sturing, was het intellectuele fundament voor wereldwijde controle gelegd.
*Toen de Club van Rome in 1972 het rapport Limits to Growth publiceerde, waarschuwde het dat onbegrensde groei van bevolking, industrie en consumptie zou leiden tot uitputting van grondstoffen en ecologische schade. Het rapport introduceerde het idee dat de aarde fysieke grenzen heeft en pleitte voor een omslag naar duurzame ontwikkeling om instorting van economie en milieu te voorkomen. Het werd een mijlpaal in het mondiale debat over klimaat, energie en beleid en vormde de basis voor latere initiatieven zoals Agenda 21 en Agenda 2030.
Crises als hefboom.
De geschiedenis laat zien: grote veranderingen ontstaan zelden in rust. Ze worden geboren in crisis. De oliecrisis van 1973, toen de prijzen met 300% stegen, gaf nieuwe kracht aan het idee van schaarste. De financiële crash van 2008 bood opnieuw een kans om “het systeem te herstarten”, zoals Schwab het noemde. En dan was er 2020, een jaar dat volgens velen niet alleen toevallig verliep, maar volgens plan.
Enkele maanden vóór de pandemie vond Event 201 plaats, een simulatie van een wereldwijde virusuitbraak, georganiseerd door het WEF, de Gates Foundation en Johns Hopkins. Toen de WHO kort daarna een wereldwijde noodsituatie uitriep, leek de wereld zonder moeite het “Lockstep”-scenario te volgen dat de Rockefeller Foundation tien jaar eerder had beschreven: streng staatsgezag, digitale controle, en burgers die hun vrijheden inleverden voor veiligheid.
Drie maanden later lanceerde Schwab The Great Reset: een plan om de wereld te “herdenken, herbouwen en herbalanceren”. Toeval? Of zorgvuldig geregisseerd?
De vierde industriële revolutie.
In 2016 kondigde Schwab de Vierde Industriële Revolutie aan: een samensmelting van technologieën die de grenzen tussen mens, machine en natuur doet vervagen. Kunstmatige intelligentie, hersenimplantaten, alomtegenwoordige data, het klonk niet langer als sciencefiction, maar als beleidsagenda. Wereldwijd verrezen onderzoekscentra, gefinancierd door techreuzen en financiële instellingen. De belofte: efficiëntie, duurzaamheid en vooruitgang. De prijs: privacy, autonomie en misschien wel de essentie van menselijkheid zelf.
Digitale identiteiten, centrale bankvaluta’s en koolstofkredieten staan al in de startblokken. Onder het mom van klimaatbescherming wordt een systeem gebouwd dat elke aankoop, reis en maaltijd kan volgen. Synthetisch voedsel en insectenproteïne worden gepromoot als duurzame alternatieven, terwijl algoritmes ons gedrag sturen via sociale kredietscores. Wat hier ontstaat is geen bestuur, maar engineering, van economieën, samenlevingen en individuen.
De onzichtbare alliantie.
In 2019 tekende het WEF een officieel partnerschap met de Verenigde Naties, nauwelijks opgemerkt door de media. Samen met de G20 vormen zij een machtige driehoek die wereldwijde agenda’s bepaalt rond gezondheid, energie en digitalisering.
Hun slogan: “Niemand achterlaten.” Hun methode: top-down controle via beleid en technologie. Van de Decade of Action tot Agenda 2030, de route is duidelijk: nationale overheden maken geleidelijk plaats voor supranationale macht.
David Rockefeller zei ooit dat de wereld “nu volwassen genoeg was om te marcheren richting een wereldregering.” Zijn woorden uit 1991 klinken vandaag actueler dan ooit. De droom van een “Nieuwe Atlantis”, bestuurd door wetenschappers en bankiers, lijkt geen fantasie meer, maar werkelijkheid in wording.
De digitale God.
Alsof bestuur door algoritmes nog niet ver genoeg ging, wordt nu gewerkt aan iets groters: een soort planetaire hersenen, een digitaal netwerk waarin mens, machine en natuur samensmelten. Wat H.G. Wells ooit zag als utopie**, wordt nu gezien als onvermijdelijk: een systeem dat menselijke activiteit kan voorspellen, sturen en uiteindelijk controleren. Wanneer data tot God wordt verheven, wie bepaalt dan de geboden?
**Wat H.G. Wells ooit zag als utopie, en hoe het veranderde.
Begin 20e eeuw introduceerde H.G. Wells het idee van een “World Brain”: een wereldwijd netwerk van kennis dat iedereen toegang zou geven tot informatie en samenwerking, bedoeld om vrede en vooruitgang te bevorderen. Wells zag dit als een utopisch concept, een ideaal van openheid en gelijkheid. In de huidige realiteit is dat beeld echter verschoven. Het oorspronkelijke idee van gedeelde kennis is veranderd in systemen die macht centraliseren, gedrag sturen en technologie inzetten voor toezicht en controle. Waar Wells droomde van vrijheid en samenwerking, zien we nu een model waarin efficiëntie en beheersing vaak zwaarder wegen dan menselijke autonomie.
De keuze.
Dit is geen oproep tot paniek, maar tot bewustzijn. De toekomst die in Davos en in VN-gangen wordt gesmeed, ligt niet vast. Ze bestaat bij de gratie van stilte en instemming. Het idee dat “er toch niets aan te doen is” is haar krachtigste wapen.
Maar de geschiedenis leert ook: macht buigt wanneer mensen zich verenigen.
De vraag is niet of er crises komen, maar wie het draaiboek schrijft wanneer ze toeslaan? Accepteren we een wereld waarin vrijheid een herinnering is en autonomie een illusie? Of eisen we ons recht terug om onze toekomst zelf vorm te geven, niet door technocratie, maar door menselijkheid?
De blauwdruk ligt open. De spelers zijn bekend. Het toneel is klaar.
Wat er nu gebeurt, hangt niet van hen af, maar van ons.■
dfd
