Zie ook: Onderzoek naar kindermisbruik verworpen door Tweede Kamer: Van Meijeren reageert (FVD). – Vrijheidsberoving
Wie is Geert Wilders werkelijk? Die vraag staat centraal in een reeks onthullingen die de afgelopen weken naar buiten zijn gebracht door onafhankelijk journalist Jonathan Krispijn. In een tijd waarin Wilders opnieuw stijgt in de peilingen en zich profileert als de ultieme uitdager van het politieke establishment, rijst een ongemakkelijke vraag: is hij werkelijk de buitenstaander die hij beweert te zijn, of is hij onderdeel van een veel groter spel? In dit artikel duiken we diep in de feiten, documenten en getuigenissen die een ander licht werpen op de man die al decennia het politieke debat in Nederland domineert.
NAVO, netwerken en net niet onafhankelijk.
Een van de meest opvallende onthullingen is dat Geert Wilders sinds 2019 lid is van de parlementaire assemblee van de NAVO. Hoewel deze functie geen directe beleidsmacht heeft, betekent het wel dat Wilders toegang heeft tot vertrouwelijke defensie-informatie, deelneemt aan werkgroepen en stemt over resoluties binnen het Westerse veiligheidsblok.
Voor een politicus die zich profileert als anti-globalistisch en anti-establishment, is dit op zijn minst opmerkelijk. Het roept de vraag op: hoe geloofwaardig is zijn oppositie als hij tegelijkertijd deelneemt aan de kernstructuren van de Westerse orde?
De NOS en de PVV: Een vreemde vriendschap.
In een tijd waarin de publieke omroep vaak wordt beschuldigd van partijdigheid, is het opvallend dat de NOS zelf heeft verklaard “prima te kunnen samenwerken met de PVV”. Dit staat haaks op het beeld van Wilders als paria binnen het politieke landschap. Is zijn rol als buitenstaander slechts een façade?
De Israël-connectie: Meer dan symboliek?
Misschien wel de meest schokkende claim komt uit een notariële verklaring van voormalig VVD-beleidsmedewerker Maya Kwint-de Roos*. Tijdens een etentje in 1991 zou Wilders haar hebben toevertrouwd dat hij was gerekruteerd door de Israëlische
**In december 1991, tijdens een fractiediner van de VVD, deed de 28-jarige beleidsmedewerker Geert Wilders dronken uitspraken tegenover secretaresse Maya Kwint-de Roos. Tijdens het etentje, waar veel alcohol vloeide, vertelde Wilders aan Kwint-de Roos dat hij was opgeleid door de Israëlische inlichtingendienst Mossad. De gebeurtenis wordt gedocumenteerd in de academische publicatie Met vallen en opstaan terug naar de top 2002-2013, uitgegeven door de Rijksuniversiteit Groningen. De specifieke context van het incident is als volgt:
- Locatie en tijd: Een fractiediner van de VVD in december 1991.
- Betrokkenen: Geert Wilders, destijds beleidsmedewerker Sociale Zaken en speechschrijver voor de VVD-fractie, en secretaresse Maya Kwint-de Roos.
- Omstandigheden: Het etentje liep ten einde en er was veel alcohol genuttigd.
- Wilders’ uitspraak: Hij verklaarde tegenover Kwint-de Roos dat hij was opgeleid door de Mossad.
Deze gebeurtenis illustreert een anekdote uit de vroege politieke carrière van Wilders en werpt licht op zijn contacten met en fascinatie voor Israël. Er zijn geen openbare bronnen die verdere details geven over de interactie tussen Wilders en Kwint-de Roos na dit specifieke diner in 1991. inlichtingendienst Mossad. Hij zou een harde opleiding hebben gevolgd in Israël, inclusief marteling als onderdeel van zijn training, en zou beschikken over een Israëlisch paspoort.
Als dit waar is, dan is het niet alleen een persoonlijke onthulling, maar een fundamentele ondermijning van zijn politieke geloofwaardigheid. Wilders heeft zich immers altijd fel uitgesproken tegen dubbele nationaliteiten, behalve, zo lijkt het, als het zijn eigen situatie betreft.
De dubbele moraal van de PVV.
Wilders’ partij heeft geen leden. Dat betekent dat hij als enige de koers bepaalt, zonder interne democratische controle. Dit stelt hem in staat om standpunten radicaal te wijzigen zonder verantwoording af te leggen. Zo stemde hij tegen wapenleveranties aan Oekraïne, maar draaide hij plots bij toen de motie toch niet zou worden aangenomen. Een patroon dat vaker voorkomt, aldus voormalig PVV’er Magiel de Graaf.
De Rutte-Wilders alliantie.
Een ander onderbelicht aspect is de nauwe band tussen Wilders en Mark Rutte. In de vroege jaren 2000 waren ze politieke bondgenoten binnen de VVD. Wilders was zelfs Ruttes mentor. De breuk tussen hen lijkt meer op een strategische splitsing dan op een ideologische clash. Sommigen suggereren dat Wilders bewust een conservatieve flank van de VVD heeft overgenomen om Fortuyn-stemmers op te vangen.
Financiering uit de VS: De shaduw van Robert Shillman.
De financiering van Wilders’ rechtszaak over de “minder Marokkanen”-uitspraak kwam van de Amerikaanse miljardair Robert Shillman. Dezezelfde Shillman trok zich kort voor de dood van de Amerikaanse commentator Charlie Kirk terug als sponsor, nadat Kirk zich kritisch had uitgelaten over Israël. De timing is op zijn minst opvallend.
De media als medeplichtige.
Waarom horen we dit niet in de mainstream media? Volgens Krispijn en Jensen is het antwoord simpel: de media zijn zelf onderdeel van het systeem. Kritiek op Israël of op de NAVO wordt al snel weggezet als complot denken of antisemitisme. Maar de documenten, verklaringen en patronen zijn er, en ze verdienen het om gehoord te worden.
De olifant in de kamer: Wie is Geert Wilders?
De centrale vraag blijft: wie is Geert Wilders echt? Is hij de stem van het volk, of een pion in een groter geopolitiek spel? Zijn onvoorwaardelijke steun aan Israël, zijn deelname aan NAVO-structuren, zijn banden met de VVD en zijn financiering door buitenlandse donoren roepen serieuze vragen op over zijn onafhankelijkheid.
Een politiek theaterstuk?
De confrontaties tussen Wilders en Rutte, de debatten over immigratie, de retoriek over “Nederland eerst”, het lijkt allemaal op een zorgvuldig geregisseerd toneelstuk. Een show die de aandacht afleidt van de werkelijke machtsstructuren: NAVO, Israël, internationale netwerken en financiële belangen. In werkelijkheid lijkt het erop dat het voor Wilders “Israël eerst” is.
Waarom dit ertoe doet.
In een democratie is transparantie essentieel. Burgers hebben het recht om te weten wie hun leiders werkelijk zijn, waar hun loyaliteiten liggen en wie hen financiert. De onthullingen over Wilders zijn geen roddels of geruchten, ze zijn gebaseerd op documenten, verklaringen en patronen die niet langer genegeerd kunnen worden.
Tot slot: De waarheid vraagt om moed.
Het is makkelijk om weg te kijken. Om te geloven dat Wilders de enige is die het opneemt voor “de gewone Nederlander”. Maar echte oppositie vraagt om transparantie, integriteit en onafhankelijkheid. En juist daar lijkt het bij Wilders aan te ontbreken.
De vraag is niet langer of Wilders gecontroleerde oppositie is. De vraag is: wat gaan wij ermee doen?■
Bron: Jonathan Krispijn @Krispijnpunt en Robert Jensen @robertjensen
2 gedachten over “Gecontroleerde oppositie? De onthullingen over Geert Wilders die je niet op het acht uur journaal ziet.”