Een nieuwe gouden eeuw: De visie van Lidewij de Vos voor Nederland.

Een artikel over herwonnen trots, daadkracht en nationale vernieuwing.

In een tijd waarin Nederland gebukt gaat onder regeldruk, economische stagnatie en groeiend wantrouwen richting de overheid, heeft één stem zich duidelijk en overtuigend laten horen. Lidewij de Vos, de nieuwe stem van een generatie die snakt naar richting, sprak deze week haar boodschap uit aan het Nederlandse volk – en die boodschap sloeg in als een donderslag.

“Wanneer bouwden we voor het laatst iets waar de wereld versteld van stond?” vraagt De Vos retorisch in haar toespraak. Haar woorden snijden dwars door het pantser van politieke correctheid en beleidsmatige middelmatigheid. Ze confronteert Nederland met een spiegel: een land dat ooit dijken bouwde tegen de zee, bruggen tegen de angst en havens tegen de beperking – maar dat nu lijkt vastgelopen in vergaderzalen, formulieren en tabellen.

De Vos’ analyse is eenvoudig én onontkoombaar. De grote projecten die Nederland tot wereldleider maakten, de Afsluitdijk, de Delta Werken, Schiphol, de haven van Rotterdam, stammen allemaal uit een tijd waarin durf, trots en visie de boventoon voerden. Sindsdien, stelt ze, is de geest uit de fles. De overheid is niet langer een motor van vooruitgang, maar een rem op vernieuwing geworden.

Stilstand in een land van doeners.

Haar diagnose raakt aan iets diepers dan enkel beleid. De Vos beschrijft een samenleving die haar samenhang verliest, gezinnen die verarmen, bedrijven die vertrekken. “We zijn een land geworden van stilstand,” zegt ze, “van regels die ons afklemmen.”

Wat Nederland volgens haar nodig heeft, is niet nog een planbureau of commissie, maar een herontdekking van zijn eigen aard: nuchter, maar dapper. Bouwend, niet berustend. Handelend, niet halverend.

Drie fundamenten voor heropbouw.

De Vos’ visie rust op drie pilaren die samen een nieuw fundament moeten leggen onder de Nederlandse toekomst.

1. Vrijheid en verantwoordelijkheid terug naar de burger.

Ze pleit voor het doorbreken van de “verstikkende regelgeving” en het afschaffen van overmatige staatsbemoeienis. De belastingstructuur moet eenvoudiger, migratiebeleid strenger, en de vrijheid van meningsuiting onvoorwaardelijk worden beschermd. Cruciaal in haar plan is de introductie van bindende referenda, zodat Nederlanders zelf weer zeggenschap krijgen over het beleid dat hun leven bepaalt.

2. Eerlijke welvaart.

Door de miljardenverslindende klimaatplannen, stikstofregels en open immigratie te stoppen, wil De Vos drastisch lagere belastingen realiseren voor gezinnen en ondernemers. Een modaal huishouden zou er volgens haar duizenden euro’s per jaar op vooruitgaan. “Dat betekent weer kunnen sparen, weer kunnen dromen, weer kunnen leven,” zegt ze.

3. Groots denken, groots bouwen.

De Vos gelooft niet in bezuinigen op ambitie, maar in investeren in toekomst. Haar plannen zijn visionair, bijna futuristisch – en toch geworteld in de Nederlandse traditie van groots durven denken. Jaarlijks moeten er 100.000 woningen worden gebouwd om de woningnood te beëindigen. Schiphol verhuist naar een kunstmatig eiland in de Noordzee, zodat de luchtvaart kan groeien en op het huidige terrein ruimte vrijkomt voor woningen en natuur.

En ze gaat verder. Hyperloopverbindingen moeten de Randstad en het noorden in minuten verbinden. Gaswinning wordt hervat, maar met eerlijke compensatie voor Groningers. De energiesector wordt hervormd met moderne gascentrales en kernenergie, terwijl de lelijke windmolens en zonneparken verdwijnen uit het landschap.

Een land dat weer durft.

Wat De Vos drijft, is geen nostalgie naar het verleden, maar een diep geloof in het vermogen van Nederland om zichzelf opnieuw uit te vinden. Ze herinnert ons eraan dat we als volk altijd de moed hebben gehad om te doen wat anderen onmogelijk achtten. “Onze voorouders legden zeeën droog,” zegt ze, “wij kunnen Nederland weer groot maken.”

Haar woorden klinken als een oproep tot nationale zelfreflectie, maar ook tot collectieve actie. Ze wil een land waarin jongeren weer durven dromen, waarin gezinnen zekerheid vinden, waarin innovatie niet langer wordt gesmoord door bureaucratie maar gestimuleerd door vertrouwen.

Van dralen naar durven.

Het krachtigste moment van haar toespraak komt aan het einde, wanneer ze het land een keuze voorlegt. “Kiezen we voor nog eens 25 jaar stilstand,” vraagt ze, “of kiezen we voor groei, voor een nieuwe gouden eeuw?”

De Vos spreekt niet alleen over beleid, maar over mentaliteit. Over het verschil tussen dralen en durven. Tussen volgen en leiden. Tussen klein denken en groot doen.

Haar oproep is een pleidooi voor herwonnen trots, niet uit arrogantie, maar uit overtuiging dat Nederland, dat kleine land aan de zee, opnieuw een baken van vooruitgang kan worden.

De wedergeboorte van een idee.

Of je het met haar eens bent of niet, niemand kan ontkennen dat Lidewij de Vos een zeldzame helderheid brengt in een tijd van verwarring. Ze spreekt met vuur, maar zonder haat. Met idealen, maar niet met illusies. Ze wil geen revolutie van de straat, maar een renaissance van de geest.

In een politiek landschap dat al te vaak verzandt in compromissen, stelt De Vos iets radicaals eenvoudigs voor: geloof in jezelf, geloof in je land.

“Nederland kan weer wereldtop worden,” zegt ze. En misschien is dat precies de vonk die het land nu nodig heeft – een herinnering aan wie we waren, en een uitnodiging om opnieuw te worden wie we kunnen zijn.