Bron: Redacted News & Krispijnpunt
Op een zonovergoten ochtend in oktober, terwijl duizenden jongeren dansten op het Nova Festival in Zuid-Israël, voltrok zich een tragedie die de wereld op zijn kop zette. De aanval van Hamas op 7 oktober 2023 werd door Israël bestempeld als de grootste terreuraanslag in haar geschiedenis. Maar achter de officiële verklaringen, achter de schokkende beelden en de wereldwijde verontwaardiging, ligt een verhaal dat zelden wordt verteld. Een verhaal dat vragen oproept, twijfels zaait en een ander licht werpt op wat er werkelijk gebeurde.
Een aanval die niet had mogen gebeuren.
Israël beschikt over een van de meest geavanceerde grensbewakingssystemen ter wereld. Satellieten, drones, camera’s, afluisterapparatuur – alles is gericht op de Gazastrook, een gebied dat qua oppervlakte vergelijkbaar is met Zeeuws-Vlaanderen, maar waar twee miljoen mensen wonen. Volgens politicoloog Kees van der Pijl, gespecialiseerd in internationale betrekkingen, is het ondenkbaar dat een aanval van deze omvang ongezien kon plaatsvinden. “Er is totale surveillance. Alles wat zich in Gaza afspeelt, is bekend bij Israël. Dat de grensbewaking niet in werking trad, wijst op een bewuste keuze,” stelt hij.
De Hannibal Directive: eigen burgers als collateral damage?
Een van de meest controversiële elementen die naar voren komt in de nasleep van 7 oktober is het bestaan van de zogeheten Hannibal Directive. Dit geheime militaire protocol, ontwikkeld in de jaren ’80, stelt dat het beter is om een Israëlische soldaat, of zelfs burger, te doden dan hem levend in handen van de vijand te laten vallen. Op 7 oktober zijn er aanwijzingen dat dit beleid opnieuw werd toegepast. Overlevenden, voormalige luchtmachtofficieren en beelden van uitgebrande voertuigen suggereren dat Israëlische burgers mogelijk door eigen vuur zijn omgekomen, om te voorkomen dat ze als gijzelaars naar Gaza werden gebracht.
Een getuige uit kibboets Be’eri verklaarde in een interview dat Israëlische gijzelaars zijn gedood door Israëlisch vuur, vermoedelijk tijdens vuurgevechten tussen Hamas en het Israëlische leger. Deze getuigenis werd gecensureerd door de Israëlische overheid, maar later gepubliceerd door het liberale tijdschrift Haaretz. Een commandant zou zijn troepen hebben bevolen om met tanks en artillerie op huizen te vuren waarin zowel Hamasstrijders als Israëlische gijzelaars zich bevonden. Het resultaat: minstens 112 doden in Be’eri alleen.
Propaganda en de kracht van beeldvorming.
De wereld werd overspoeld met verhalen over onthoofde baby’s, verkrachtingen en gruweldaden. Maar bewijs bleef uit. Zelfs het Witte Huis erkende dat er geen bevestiging was voor de meest gruwelijke claims. Israëlische kranten als Haaretz en internationale persbureaus meldden later dat veel van deze verhalen nooit zijn geverifieerd. Volgens Kees Van der Pijl zijn dergelijke verhalen onderdeel van een propagandamachine die erop gericht is om de publieke opinie te beïnvloeden en steun te vergaren voor militaire acties.
“Het doet denken aan de verhalen tijdens de inval van Saddam Hussein in Koeweit,” zegt Kees van der Pijl “Toen beweerde de dochter van de Koeweitse ambassadeur dat ze had gezien hoe baby’s uit couveuses werden gehaald en vermoord. Later bleek dat verhaal verzonnen, geproduceerd door een PR-bureau.”
Een groter plan?
De vraag die blijft hangen: was 7 oktober een incident, of onderdeel van een groter plan? Volgens Kees van der Pijl past de aanval in een langetermijnstrategie van Israël om de Gazastrook te ontvolken. “Het einddoel is een Groot-Israël. Dat betekent dat de Palestijnen ofwel moeten worden verdreven, ofwel uitgeroeid. De aanval op 7 oktober biedt een aanleiding om Gaza te verwoesten en het gebied opnieuw in te nemen.”
Deze visie wordt ondersteund door het feit dat Israël inmiddels delen van Gaza heeft heroverd. De timing, de snelheid van de reactie en de intensiteit van de bombardementen roepen vragen op over de voorbereiding en intentie. Was het verhaal van de aanval al geschreven voordat het plaatsvond?
De rol van de media en censuur.
In Israël bestaat een staatscensuur die bepaalt wat wel en niet gepubliceerd mag worden. Journalisten die zich hier niet aan houden, riskeren juridische vervolging. Buitenlandse media zijn formeel vrij, maar volgen vaak de Israëlische lijn. De getuigenis van Yasmin Porat, overlevende van de kibboetsaanval, werd aanvankelijk gecensureerd, maar later verspreid via alternatieve kanalen zoals Electronic Intifada en Uncaptured Media.
Dan Cohen, filmmaker en oprichter van Uncaptured Media, stelt dat de Israëlische overheid bewust een propagandacampagne heeft gevoerd om de bevolking in een staat van shock en woede te brengen. “De boodschap was duidelijk: Hamas is erger dan ISIS, er kan niet worden onderhandeld, Gaza moet worden vernietigd.”
De internationale dimensie.
De reactie van de internationale gemeenschap was verdeeld. Terwijl de Verenigde Staten weigerden een staakt-het-vuren te steunen, boden landen als Turkije en Qatar zich aan als bemiddelaars. Hamas gaf aan bereid te zijn om gijzelaars vrij te laten uit humanitaire overwegingen, maar Israël zou dit aanbod hebben geweigerd. In plaats daarvan volgden bombardementen waarbij ook gijzelaars omkwamen.
Families van gijzelaars protesteerden buiten het ministerie van Defensie in Tel Aviv, maar werden door sommige medeburgers uitgescholden als verraders. Een deel van de Israëlische samenleving lijkt de logica van de Hannibal Directive te accepteren: geen onderhandelingen, geen gijzelaars, desnoods ten koste van eigen burgers.
De Nederlandse context.
Ook in Nederland leidde 7 oktober tot verhitte discussies. Solidariteit met Palestijnen werd door sommigen afgedaan als “moslimknuffelen”, terwijl steun aan Israël werd gezien als patriottisch. Maar deze tegenstelling is volgens critici schizofreen. “Je kunt niet tegen AZC’s zijn en tegelijkertijd de Israëlische politiek steunen die Palestijnen naar Europa wil verdrijven,” stelt Van der Pijl.
Geert Wilders, leider van de PVV, wordt door sommigen gezien als een verlengstuk van Israëlische belangen. Zijn politieke koers zou zijn gevormd na frequente bezoeken aan de Israëlische ambassade na 11 september 2001. “Zijn strijd tegen islamitisch extremisme is een ticket geworden voor zijn politieke carrière,” aldus Kees van der Pijl.
Een valse vlag?
De meest explosieve claim komt aan het einde van de documentaire: de aanval op 7 oktober was een valse vlagoperatie. Een geënsceneerde aanval, bedoeld om een militaire reactie te rechtvaardigen en Gaza te ontvolken. Volgens deze theorie willen leiders als Netanyahu en Trump van Gaza een luxe kuststrook maken, een “rivièra aan de Middellandse Zee”, zonder Palestijnen.
Hoewel er geen sluitend bewijs is voor deze claim, roept het de vraag op: wie profiteert van de chaos? Wie heeft baat bij de vernietiging van Gaza, bij het verdwijnen van de Palestijnen, bij de internationale verdeeldheid?
De waarheid als plicht.
Wat er werkelijk gebeurde op 7 oktober is complex, gelaagd en controversieel. Maar één ding is zeker: de waarheid verdient het om gehoord te worden. Niet de waarheid van één kant, niet de waarheid van propaganda, maar de waarheid die ontstaat uit vragen, onderzoek en moed om te kijken voorbij het officiële verhaal.
In een wereld waarin media worden gecensureerd, waarin burgers worden gemanipuleerd en waarin oorlogen worden gevoerd op basis van beeldvorming, is het onze plicht om te blijven vragen: Wat gebeurde er écht op 7 oktober?
Want alleen door het stellen van die vraag, kunnen we ooit hopen op vrede.■
