Schone Energie: Het smerigste zaakje van de 21ste eeuw.
Het is misschien wel de grootste paradox van onze tijd:
wat wereldwijd verkocht wordt als “schone” energie, zou wel eens het smerigste politieke en economische spel kunnen zijn dat ooit tegen de bevolking is gespeeld.
Terwijl windmolens als witte reuzen langs onze kusten verrijzen, zonnepanelen akkers vol vruchtbare grond opslokken,en biomassacentrales onze bossen doen verdwijnen, wordt een verhaal gesponnen dat maar één doel heeft: controle en geld.En dat allemaal onder de vlag van SDG 7: Betaalbare en duurzame energie voor iedereen.
Wie beter dan Rypke Zeilmaker en de stemmen van Blue Tiger Studio om de illusie te ontmaskeren?
Hun boodschap is even radicaal als ontnuchterend: groene energie is geen redding, maar een mythe,
een mythe die de planeet kaalvreet, de burger uitkleedt en de macht concentreert bij banken, multinationals en een bestuurlijke elite die steeds verder van de burger afstaat.
Het groene sprookje.
De Verenigde Naties beloofden ons met de Sustainable Development Goals (SDG’s) een betere wereld.
Doel 7: schone en betaalbare energie. Het klinkt prachtig: wind en zon die gratis en eindeloos de samenleving aandrijven, alsof de natuur zelf de rekeningen betaalt.
Maar, zo stelt Zeilmaker, het is een sprookje dat door slimme marketing en politieke decreten tot waarheid is verheven.
“Energie is energie,” zegt Rypke nuchter. “Er bestaat geen schoon of vies in de essentie. Het onderscheid is verzonnen om beleid door te drukken.”
Het probleem is niet alleen technisch, wie een middelbare schoolboek natuurkunde openslaat, kan zelf narekenen dat zonneparken en windmolens niet in staat zijn een industriële samenleving betrouwbaar van stroom te voorzien.
Het probleem is vooral politiek: er móét een transitie zijn, omdat er miljarden in omgaan. Subsidies, CO₂-rechten, emissiehandel: het zijn de zuurstof en brandstof van een heel nieuw financieel ecosysteem.
De wiebelstroom en de wurgsubsidie.
Neem windenergie. Nederland is inmiddels opgedeeld in dertig regio’s met elk een regionale energie strategie.
Daar worden windturbines en zonnevelden doorgedrukt, vaak tegen de wil van bewoners in.
Het landschap verandert in “siliciumwoestijnen”* en “politie-woestijnen”**, zoals Zeilmaker ze noemt: akkers vol panelen, windmolens die ’s nachts rood knipperen als waarschuwingslampen van een bezet land.
*Met de term “siliciumwoestijnen” schetst Rypke Zeilmaker een beeld van uitgestrekte velden vol zonnepanelen. Silicium is het hoofdmateriaal waar zonnepanelen uit bestaan.
Waar vroeger vruchtbare akkers lagen, ontstaat volgens hem een doods, glimmend landschap dat niets met biodiversiteit of voedselproductie te maken heeft.
Het is zijn eigen beeldspraak om te benadrukken hoe de groene energietransitie juist kan leiden tot landschapsvernietiging en verschraling.
**De uitdrukking “politie-woestijnen” is Zeilmaker’s cynische term voor wind- en zonneparken die met dwang en regelgeving aan de bevolking worden opgelegd.
Volgens hem symboliseert het niet alleen het kale, industriële landschap, maar ook de repressieve macht die nodig is om verzet van burgers te breken.
Het is zijn eigen beeldspraak om duidelijk te maken dat de energietransitie niet vrijwillig of democratisch tot stand komt, maar door druk en handhaving.
En waarvoor? Voor stroom die afhankelijk is van het weer: wiebelstroom. Soms te veel, soms te weinig, altijd onvoorspelbaar. Gascentrales en kolencentrales moeten het net alsnog stabiel houden, terwijl de subsidies voor de “groene” stroom blijven binnenstromen.
Voor landeigenaren is het een goudmijn: tot wel 6000 euro per hectare per jaar, rechtstreeks uit de pot van de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland (RVO).
Banken en vermogensbeheerders als ASR ruiken hun kans: grond verpachten en slapend rijk worden. De rekening? Die komt bij de belastingbetaler en de middenklasse.
De grote CO₂-zwendel.
Maar het draait niet alleen om wind en zon. De kern van het systeem is de CO₂-handel. Koolstofdioxide krijgt een prijskaartje, vijftig euro per ton, soms meer. Dan claimt een zonnepark op papier dat het zóveel uitstoot voorkomt, wat zogenaamd gelijkstaat aan het sluiten van een gascentrale. Multinationals kunnen die rechten kopen en zo “groener” lijken, zonder daadwerkelijk iets te veranderen.
Het is een papieren werkelijkheid. Een **Ponzi-scheme, een piramidespel, noemt Zeilmaker het.
De planeet wordt er niet koeler van, maar een nieuwe klasse van subsidieontvangers en CO₂-handelaren wordt slapend rijk.
**Met de term “onzi-scheme” speelt Rypke Zeilmaker bewust op de beruchte beleggingsfraude van het Ponzi-scheme. Waar een Ponzi-scheme een piramidespel is dat alleen blijft draaien zolang er nieuw geld instroomt, ziet Zeilmaker de energietransitie als eenzelfde constructie.
Subsidies, CO₂-rechten en kunstmatige financiële prikkels worden rondgepompt om een illusie van rendement en duurzaamheid te scheppen. Zijn woordspeling “onzi” benadrukt dat het volgens hem niet gaat om echte energie of waardecreatie, maar om een papieren luchtbel die alleen in stand blijft zolang burgers en bedrijven verplicht blijven betalen.
En wie betaalt? Het midden- en kleinbedrijf, boeren, huiseigenaren. Iedereen die geen lobby in Brussel of Den Haag heeft, maar wel de energierekening moet ophoesten.
Het platteland als slachtoffer.
De gevolgen voor het landschap zijn dramatisch. Vruchtbare akkers verdwijnen onder zonnepanelen.
Boeren worden gedwongen hun bedrijf op te geven, omdat hun grond “natuur” wordt of omdat de stikstofregels hen de nek omdraaien. In plaats daarvan verschijnen er industriële parken die zich achter groene labels verschuilen.
Rypke Zeilmaker noemt het oorlog tegen de eigen bevolking.
“Wat de Sovjet-Unie niet lukte, gebeurt nu onder de vlag van duurzaamheid,” zegt hij.
“Een centraal geleide planeconomie waarin banken en multinationals de macht hebben, en de burger slechts moet gehoorzamen.”
De rol van de overheid.
Alles draait om regelgeving, wetten en spoedwetten.
De Crisis- en Herstelwet, de Klimaatwet, energie labels, dwanghypotheken: stap voor stap worden burgers gedwongen te betalen, te investeren, of simpelweg hun mond te houden.
Protest? Dan staat de politie op de stoep.
In Frankrijk werden de Gele Hesjes neergeslagen.
In Nederland worden boerenprotesten weggezet als gevaarlijk.
Burgers die bezwaar maken, merken dat procedures geen zin hebben: het beleid is al bepaald.
En de ambtenaren die dit uitvoeren? Ze zijn onaantastbaar. Sinds het zogeheten ***Pikmeer-arrest kunnen ambtenaren niet persoonlijk aansprakelijk worden gesteld.
Ze voeren beleid uit, verschuilen zich achter “het systeem”, en de schade blijft onbestraft.
***Het Pikmeer-arrest (1996) is een uitspraak van de Hoge Raad waarin werd bepaald dat ambtenaren niet persoonlijk strafrechtelijk vervolgd kunnen worden voor handelingen die zij uitvoeren namens een bestuursorgaan. Met andere woorden: als een ambtenaar beleid uitvoert, ligt de juridische verantwoordelijkheid bij de overheid als geheel, niet bij de individuele uitvoerder. Rypke Zeilmaker grijpt dit arrest aan om te stellen dat er in de praktijk sprake is van straffeloosheid. Beleidsmakers en uitvoerders kunnen ingrijpende besluiten nemen die burgers of landschappen schaden, zonder dat zij daarvoor persoonlijk ter verantwoording worden geroepen. In zijn visie versterkt dit de kloof tussen burger en bestuur en draagt het bij aan een systeem waarin machtigen zich onkwetsbaar wanen.
Propaganda en PR.
Hoe is het mogelijk dat zoveel mensen nog geloven dat dit alles “goed voor de planeet” is?
Het antwoord: propaganda. Net als oorlogen in het verleden verkocht werden met verhalen over massavernietigingswapens of nationale eer, wordt de energietransitie verkocht als redding van de aarde.
Schoolboeken vertellen kinderen dat windmolens de zeespiegelstijging stoppen. Reclames tonen blije gezinnen onder zonnepanelen. De media herhalen de boodschap zodat niemand nog durft te twijfelen.“Schone energie is geen energie,” zegt Zeilmaker.“
Het is een marketingterm, een PR-stunt om CO₂-zwendel te verkopen.”
Economie en vrijheid.
Intussen verdwijnt de betaalbaarheid en betrouwbaarheid van energie.
Rekeningen stijgen. Het midden- en kleinbedrijf zucht onder lasten.
De middenklasse krimpt. Alleen wie afhankelijk wordt van de staat, kan nog net het hoofd boven water houden. En dát is de bedoeling, zegt Zeilmaker: economische afhankelijkheid maakt burgers stuurbaarder. Onafhankelijke bedrijven en zelfredzame mensen zijn een bedreiging voor de macht, dus moeten ze verdwijnen. Vrijheid is nooit vanzelfsprekend geweest. Ze moet telkens opnieuw bevochten worden. De groene revolutie, verpakt als energietransitie, is in feite een top-down revolutie die de burgerrechten verkleint en de macht van bovenaf concentreert.
Een koude oorlog tegen de burger.
“Global warming is de voortzetting van de Koude Oorlog, maar dan tegen de eigen bevolking,” klinkt het hard bij Blue Tiger Studio. De tegenstander is niet langer een buitenlandse mogendheid, maar de burger zelf. Met wetten, belastingen en propaganda wordt hij gedwongen in een eco-fascistisch keurslijf.
Het resultaat: een samenleving waarin steeds minder rechten bestaan, en steeds meer plichten.
Betaal. Houd je mond. Volg de regels. Protesteren mag niet, discussiëren heeft geen zin, en wie toch tegengas geeft, wordt gemarginaliseerd.
Kernenergie: Het vergeten alternatief.
En dan is er nog de olifant in de kamer: kernenergie.
Als het werkelijk om CO₂-vrije energie zou gaan, ligt de oplossing voor de hand.
Frankrijk draait er al decennia grotendeels op. Nederland zou het ook kunnen.
Maar kernenergie levert geen subsidies, geen papieren CO₂-rechten, geen piramidespel.
En dus wordt het stelselmatig buiten de deur gehouden.
De moraal van het verhaal.
Wat leren we van dit alles? Dat “schone energie” misschien wel de grootste misleiding van onze tijd is.
Niet de planeet, maar de burger wordt gereduceerd tot pion in een spel van macht en geld.
De groene transitie blijkt een zwarte realiteit: plundering van landschap en portemonnee, verlies van vrijheid en democratie, en de opkomst van een nieuwe klasse die verdient aan papieren constructies en politieke leugens. Maar juist daarom is het belangrijker dan ooit dat burgers hun ogen openen.
Dat we leren twijfelen aan mooie verhalen, dat we kritisch kijken naar wie er écht profiteert.
Want alleen wie de illusie doorziet, kan weerstand bieden.
En dus is de slotboodschap simpel, maar noodzakelijk:
Vrijheid, waarheid en menselijkheid zijn nooit vanzelfsprekend.
Ze worden verkwanseld zodra wij ophouden met vragen stellen.
Schone energie? Pas op, het smerigste zaakje begint altijd met de mooiste belofte.■
