Proloog: De maskerade van de macht.
Op een gure herfstavond in Den Haag, terwijl de regen onophoudelijk tegen de ramen van het Binnenhof slaat, staat Geert Wilders voor een zaal vol camera’s. Zijn blonde kuif glanst in het kunstlicht, zijn woorden zijn scherp, zijn toon vastberaden. “Ik vecht voor Henk en Ingrid,” roept hij, “voor de gewone Nederlander!” De zaal juicht. Maar achter de schermen, ver weg van de spotlights, speelt zich een ander verhaal af. Een verhaal dat zich uitstrekt van Jeruzalem tot Washington, van de Tweede Kamer tot de geheime gangen van de macht. Een verhaal dat vraagt: voor wie vecht Geert Wilders écht?
Hoofdstuk 1: De man en zijn missie.
Geert Wilders, geboren in Venlo, begon zijn politieke carrière als beleidsmedewerker bij de VVD. Al snel viel hij op door zijn vurige retoriek en zijn uitgesproken standpunten over immigratie en integratie. Maar wat velen niet weten, is dat zijn politieke loopbaan begon met een diepe fascinatie voor het Midden-Oosten. In de jaren ’80 woonde hij op een mosjav op de Westelijke Jordaanoever, een nederzetting in bezet gebied. Daar, zo blijkt uit meerdere bronnen, legde hij de fundamenten voor een levenslange band met Israël.
Zijn liefde voor Israël is geen geheim. In toespraken noemt hij het land “de voorpost van het Westen”, “de laatste verdedigingslinie tegen de islamisering van Europa”. Maar hoe diep gaat die band werkelijk? En wat betekent dat voor zijn rol als politicus in Nederland?
Hoofdstuk 2: De lange arm van Jeruzalem.
Volgens historicus Jan Tervoort is Wilders “de rechtstreekse lange arm van Israël in het Nederlandse parlement.” Een boude uitspraak, maar niet zonder onderbouwing. Tervoort wijst op een netwerk van politieke, economische en mediale belangen, georganiseerd vanuit de Joodse diaspora, met als doel Israël te beschermen tegen internationale druk. Wilders, zo stelt hij, speelt hierin een sleutelrol.
De banden gaan diep. Wilders heeft nauwe contacten met de rechtervleugel van de Israëlische Likoed-partij, die pleit voor de annexatie van de Westoever en de Golanhoogten. Hij is kind aan huis bij Israëlische leiders, en zijn partijprogramma bevat radicale standpunten die rechtstreeks lijken overgenomen van Israëlische hardliners. Zo stelt hij dat “Jordanië Palestina moet worden” – een idee dat ook door Israëlisch parlementslid Arieh Eldad wordt gepromoot.
Hoofdstuk 3: De Financiering van de fractie.
In 2012 onthulde onderzoeksplatform Follow the Money dat Wilders financiële steun kreeg van het Amerikaanse zionistische netwerk. Daniel Pipes, oprichter van het Middle East Forum, betaalde mee aan Wilders’ rechtszaak. David Horowitz financierde zijn toespraken en beveiliging in de VS. En Robert Shillman, een miljardair en voorzitter van Friends of the IDF, bekostigde zijn verdediging na de beruchte “minder Marokkanen”-uitspraak.
Deze geldstromen roepen vragen op. Waarom zouden Amerikaanse miljardairs miljoenen investeren in een Nederlandse politicus? Wat verwachten zij terug? En hoe onafhankelijk is een politicus die zijn juridische strijd laat betalen door buitenlandse donoren?
Hoofdstuk 4: De dubbele moraal.
Wilders staat bekend om zijn felle verzet tegen dubbele nationaliteiten. Toch zou hij zelf, volgens een notariële verklaring van voormalig VVD-secretaresse Maya Kwint-de Roos, beschikken over een Israëlisch paspoort. Tijdens een dronken kerstborrel in 1991 zou hij haar hebben toevertrouwd dat hij was opgeleid door de Mossad, de Israëlische inlichtingendienst.
Hoewel deze beweringen nooit formeel zijn bevestigd, zijn ze te opmerkelijk om te negeren. Zeker gezien zijn frequente bezoeken aan de Israëlische ambassade, die zelfs de AIVD ertoe aanzetten hem te schaduwen. Een hooggeplaatste ambtenaar van Buitenlandse Zaken verklaarde later dat Wilders “zeer gedetailleerde vragen stelde over de betrekkingen met Israël” en dat het “duidelijk was dat hij werd geïnformeerd door de ambassade.”
Hoofdstuk 5: De NAVO en de NOS.
Sinds 2019 is Wilders lid van de parlementaire assemblee van de NAVO. Voor een politicus die zich profileert als anti-globalistisch en anti-establishment, is dat op zijn minst opmerkelijk. Het geeft hem toegang tot vertrouwelijke defensie-informatie en plaatst hem midden in het hart van de Westerse machtsstructuren.
Ook zijn relatie met de NOS roept vragen op. Terwijl hij de publieke omroep regelmatig beschuldigt van partijdigheid, verklaarde de NOS zelf “prima te kunnen samenwerken met de PVV.” Is Wilders werkelijk de buitenstaander die hij beweert te zijn, of speelt hij een rol in een zorgvuldig geregisseerd politiek theater?
Hoofdstuk 6: De grote draai.
Op 3 oktober 2025 leek de Tweede Kamer een zeldzame eensgezindheid te tonen over een motie voor een second opinion op het onderzoek naar georganiseerd ritueel misbruik. De PVV had vooraf steun toegezegd. Maar op het laatste moment draaide de partij, zonder uitleg. De motie werd verworpen.
Volgens PVV-Kamerlid Peter van Haasen kwam het signaal “van bovenaf”. Waarom? Was het onderwerp te gevoelig? Of kwam de druk van buitenaf, van donoren, van Israël, van de NAVO? De draai voedde het beeld van Wilders als een politicus die niet handelt uit overtuiging, maar uit strategie. Een man die zijn koers wijzigt als de belangen dat vereisen.
Hoofdstuk 7: De gecontroleerde oppositie.
Jonathan Krispijn, onafhankelijk journalist en maker van de serie “Is Geert Wilders er voor de Nederlander?”, stelt dat Wilders geen echte oppositie voert, maar gecontroleerde oppositie is. Een pion in een groter spel, waarin de schijn van verzet wordt opgehouden om de werkelijke machtsstructuren te beschermen.
Zijn analyse is scherp: “Wilders zegt dat hij vecht voor Henk en Ingrid, maar in werkelijkheid verdedigt hij belangen die veel verder reiken dan Den Haag.” Zijn partij heeft geen leden, geen interne democratie, en geen transparantie over financiering. Zijn standpunten zijn radicaal, maar zijn daden vaak strategisch. En zijn loyaliteit lijkt eerder te liggen bij Jeruzalem dan bij Venlo.
Hoofdstuk 8: De media als medeplichtige.
Waarom horen we dit niet op het acht uur journaal? Waarom zwijgen de grote kranten? Volgens Krispijn is het antwoord simpel: de media zijn zelf onderdeel van het systeem. Kritiek op Israël of op de NAVO wordt al snel weggezet als antisemitisme of complotdenken. Maar de documenten, verklaringen en patronen zijn er, en ze verdienen het om gehoord te worden.
Hoofdstuk 9: De brede implicaties.
De onthullingen over Wilders raken aan meer dan één man. Ze raken aan de kern van onze democratie. Aan de vraag wie werkelijk de macht heeft. Aan de rol van buitenlandse invloeden in onze politiek. Aan de integriteit van onze volksvertegenwoordigers. En aan de vraag of we nog kunnen vertrouwen op wat we zien en horen in het publieke debat.
Epiloog: De waarheid als verantwoordelijkheid.
Geert Wilders is geen karikatuur. Hij is een complex figuur, gevormd door persoonlijke ervaringen, geopolitieke ontwikkelingen en strategische keuzes. Maar juist daarom is het essentieel om zijn rol kritisch te blijven onderzoeken. Niet uit haat, niet uit sensatiezucht, maar uit democratische plicht.
De waarheid vraagt om moed. Om het durven stellen van ongemakkelijke vragen. Om het doorprikken van maskers. En om het erkennen dat macht zelden transparant is.
Slotzin:
In een tijd van schijnbare helderheid is het onze taak om te twijfelen. Niet aan alles, maar aan dat wat te mooi, te simpel, te eenduidig lijkt. Want achter elke roep om “eigen volk eerst” kan een andere agenda schuilgaan. En alleen wie durft te kijken, ziet wie er écht aan de touwtjes trekt.■
Bronnen:
- Gecontroleerde oppositie? De onthullingen over Geert Wilders die je niet op het acht uur journaal ziet
- Het stemadvies dat kantelde: hoe één draai het lot van een beladen motie bepaalde
